از اون غذاهایی که اگه خوب دربیاد، دیگه تا ته بشقاب جا نمیزاری. ولی راستش قیمه هم مثل هر غذای دیگه‌ای قلق داره. یه‌وقتایی خوشمزه نمیشه، یه‌ وقتایی آبکی درمیاد، یا بوی گوشت توش می‌مونه. خلاصه که یه عالمه نکته داره برای اینکه تبدیل بشه به همون قیمه‌ای که تا سال‌ها مزه‌ اش یادت میمونه.

یه بار، یه شب جمعه، مهمون داشتیم. بوی قورمه‌ سبزی از ظهر پیچیده بود تو خونه و ته‌ دیگ نون لواش کنار گاز خوابیده بود واسه لحظه موعود. اما برنج... برنج اون شب، دقیقاً همون لحظه‌ای که نباید، وا رفت. اونجا بود که فهمیدم: آبکش کردن برنج، یه هنر واقعیه؛ نه فقط یه روش پخت.

اون یه قابلمه جادویی حتماً تو خونه هممون یه روزی بوده که بوی قورمه‌سبزی مامان یا مامان‌بزرگ از توی حیاط پیچیده و ما رو ناخودآگاه کشونده سمت آشپزخونه. اصلاً یه جورایی عطر قورمه‌سبزی با خاطره گره خورده. اما پشت این عطر و طعم بی‌نظیر فقط سبزی و گوشت نیست... راز اصلی قورمه‌سبزی، همون چاشنی‌هاشه! همونا که اگه درست و به‌موقع بریزی، قورمه‌سبزی می‌تونه تبدیل بشه به غذای مورد علاقه دنیا!

یه نبرد خوشبو وسط سفره! از همون بچگی یه سوال همیشه تو مهمونی‌ها ذهنمو درگیر می‌کرد: «قورمه‌سبزی خوشمزه‌تره یا قیمه؟» مامان‌جون که قورمه‌سبزی‌پز قهاری بود، هیچ‌وقت قیمه رو جدی نمی‌گرفت. ولی خاله‌م با اون قیمه‌های لپه‌درستش، همیشه می‌گفت: «قیمه خورشت اصیله، بقیه تقلیدن!» 😂

در دل هر خانه‌ی ایرانی، خورشت‌ها جایگاه ویژه‌ای دارند. از قورمه‌سبزی گرفته تا قیمه، هر کدام روایت‌گر بخشی از هویت آشپزی ایرانی‌اند. اما در میان این خورشت‌های معروف، گاهی غذاهایی وجود دارند که با وجود طعم عالی و خواص بی‌نظیرشان، کمتر شناخته شده‌اند. خورشت آلو اسفناج یکی از همین غذاهای ارزشمند است؛